28 lutego 2012 roku na drzwiach kamienicy Piotra Skargi pojawiło się zaproszenie na imieniny Heleny Modrzejewskiej w Jej Salonie.
Rozesłanych kilkanaście zaproszeń i jeden anons w „Dzienniku Polskim” frekwencji nie gwarantowały, a jednak…
2 marca 2012 w nieco zimnych dwóch pokojach (ogrzewanie elektryczne kosztuje) użyczonych Fundacji na Salon Modrzejewskiej przez Arcybractwo Miłosierdzia stawiło się około 60 osób (krzeseł było zaledwie 35) – temperatura błyskawicznie wzrosła.
Program i miejsce Spotkania nie były przypadkowe. Patronem Roku 2012 jest Skarga; w jubileuszu innego Patrona – Kraszewskiego, miała Modrzejewska walny udział, z Korczakiem łączyła ją miłość do dzieci. Zdumiewające, że kilka dni wcześniej w swym liście pasterskim kardynał Stanisław Dziwisz przypomniał – jako arcywzory miłosierdzia – cały szereg postaci związanych z Modrzejewską: Adama Chmielowskiego (malował jej portret), Karola Wojtyłę, który uczynił ją jedną z bohaterek „Brata naszego Boga”. Jak o takiej postaci nie pamiętać? Zakupiony ostatnio na aukcji autograf Modrzejewskiej mógłby być mottem
I faktycznie była – w wielu wymiarach. Obecna na dużych fotografiach – przepięknych i mało znanych. Obecna w autentycznych eksponatach z epoki, w tym w upojnym zapachu z flakonika perfum, w którym zachowało się kilka pachnących kropel. Obecna jednak nade wszystko jako Gospodyni swego Salonu, spraszającego tylko takich Gości, którzy chcą ubogacić atmosferę miejsca i porozmawiać w sprawach istotnych.
Spotkanie otwierał Mistrz gitary – Jan Oberbek. Dlaczego gitary? – bo Modrzejewska sama grała na gitarze. Jan Oberbek dał znakomitą oprawę muzyczną wieczoru: od Ave Maria po wykonany na gitarze Koncert Jankiela – zakończony, a jakże – zerwaniem struny. Tu dodać trzeba, że Mistrz jest nie tylko gitarzystą, ale i autorem książki o gitarzyście z krakowskich czasów Modrzejewskiej, potem wydawcy, który współpracował m.in. z Kraszewskiej – Janie Nepomucenie Bobrowiczu. Tak to się dziwnie plecie…
Esencja artystyczna Spotkania to i wzruszające, i rzeczowe, i dowcipne wspomnienie Anny Lutosławskiej o Wisławie Szymborskiej, opowieść o tym, jak powstał portret fotograficzny poetki – wykonany przez syna pani Anny. Nade wszystko była to jednak niesłychana wręcz wirtuozeria słowa, popis dykcji i interpretacji przy odczytaniu kilku wierszy Szymborskiej, a na zakończenie jednego jej tekstu z Lektur Nadobowiązkowych. I tu znowu dziwny splot okoliczności. Lutosławska była Modrzejewską – była to jej ostatnia rola zagrana na dużej scenie w sztuce Karola Wojtyły.
Rzecz jasna, Artyści wystąpili z miłości dla Sztuki i dla Modrzejewskiej. I chwała Im za to.
Skoro okazja była Imieninowa nie mogło obyć się bez prezentów. Mnóstwo kwiatów, które Madame kochała. Ale też i dary specjalne.
To lalka, zapewne z czasów Modrzejewskiej, jakoś ją samą nieco przypominająca, z Paryża przed laty przywieziona i ofiarowana do Salonu Madame przez Bogusławę Klimek, która najlepiej wie co znaczy piękna lalka, bo je tworzy w swej formie Folk-Art. I znowu splot skojarzeń. Modrzejewska ubierała setki chyba lalek (na cele charytatywne), a w imieniu swej ulubionej lalki Olive napisała pełen grozy list (o burzy, piorunach, spokoju w Ardenie) – list odczytała, rzecz jasna, Anna Lutosławska. Imieninowi Goście orzekli zgodnie, że odtąd lalka do Salonu darowana nazywać się będzie Oliwia.
I znowu, jak to w Salonie bywa, pojawiły się nowe wątki do rozmów. Pan Franciszek Klimek opowiedział jak to kilka dni temu odbierał w Warszawie statuetkę miłośników kotów przyznaną Szymborskiej. Na życzenie salonowych Gości przeczytał kilka swoich wierszy o kotach, fraszek i limeryków.
Dopełnieniem części artystycznej była informacja Prezesa Fundacji o wyniku meczu o Modrzejewską pomiędzy Polska a USA oraz Polską a Francją. Z USA przegrywamy 1:4, a to dlatego. że: w Kalifornii Basia Myszynski wyprodukowała pełnometrażowy film o Modrzejewskiej, że w Indiana University Press obszerną monografię Madame wydała Beth Holmgren, że w USA dwie firmy produkują karmelki Modjeska, a u nas nikt, że trzeba było inspiracji Chrisa Cieplego z Kalifornii, by Muzeum Pałac w Wilanowie ogłosiło światowy konkurs na rekonstrukcję strojów/kostiumów Modrzejewskiej. Z Francją wynik 3:1, a to dlatego, że na Allegro Modrzejewska warta jest średnio trzy razy więcej niż Sara Bernhardt.
Na deser Gościom podano informację o niezwykłym odkryciu w antykwariacie Stefan Kamiński. Jego właściciela Pani Krystyna Kamińska udostępniła Fundacji dwa nieznane listy pisane do nie byle kogo, bo Feliksa Konecznego przez Karola Chłapowskiego. Ale jakie??? Jeden to podyktowane przez Madame uwagi do Jej biogramu – sprostowania, wskazanie osób, które było w budowaniu kariery decydujące. Drugi to obszerne uwagi Karola „o analizie talentu i działalności artystycznej pani Modrzejewskiej”, spisane mimo tego, że autor się zaklinał: „Wziąłem sobie za ogólną zasadę nie odzywać się publicznie, a nawet i prywatnie, co do oceny jej pracy”. Sic! I wielkie podziękowania.
Część nieformalna Spotkania to rozmowy, rozmowy, rozmowy oraz delektowanie się pysznym kalifornijskim winem ufundowanym przez wiernie Modrzejewskiej towarzyszący i wspierający zawsze nasze starania – Konsulat Generalny Stanów Zjednoczonych w Krakowie. Żona Pana Konsula była, a jakże, na Imieninach obecna. Dzięki Jej za to.
